1.
อย่างที่เคยเล่าให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ทุกคืนผมจะเล่านิทานให้ลูกสาว "น้องรุ้ง" กับ "น้องซัมเมอร์" แต่หลัง ๆ เริ่มนึกนิทานไม่ออก ก็เลยเปลี่ยนไปเล่าเรื่องตัวผมเองแทน บางคืนก็ตั้งหัวข้อขึ้นมาเองตามใจ แล้วเล่าไปเรื่อย...จนกว่าลูกจะง่วง
มีอยู่คืนหนึ่ง ผมเล่าเรื่องเครื่องบิน เรื่อยไปจนถึงอาชีพนักบิน แอร์โฮสเตส ไปจนถึงอาชีพที่น้อยคนจะรู้จัก นั่นคือ ATC (Air Traffic Controller) ที่ผมรู้จักอาชีพนี้ก็เพราะครั้งหนึ่งเคยสัมภาษณ์ "พี่โอ๋ ธีร์ ไชยเดช" เจ้าของเสียงร้องทุ่มนุ่มในเพลง Home ซึ่งน้อยคนจะรู้ว่าอันที่จริงแล้วพี่โอ๋ทำอาชีพ ATC เป็นงานหลัก การสัมภาษณ์ครั้งนั้นก็เลยทำให้ผมพอมีความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ว่าอาชีพนี้เขาทำอะไรกันบ้าง
พอผมเล่าถึงตอนที่บอกว่าอาชีพนี้แปลกดี ทำงานหนึ่งวัน พักสองวัน แต่รายได้ดีมาก น้องรุ้งลูกสาวคนโตก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า "ดีจัง อยากทำอาชีพนี้" ได้ยินแบบนั้นผมจึงถามไปว่า "ทำไมรุ้งอยากทำอาชีพนี้ล่ะลูก?" "ก็มันได้หยุดเยอะดี" น้องรุ้งตอบ
"อ้าว...ตกลงชอบอาชีพนี้ หรือชอบที่ได้หยุดงานกันแน่?" "ก็ชอบแหละป๊า มันได้เงินเยอะดี" น้องรุ้งพยายามหาคำตอบที่ดีให้ตัวเอง
"แล้วไม่เป็นแล้วเหรอ ศิลปินน่ะ?" ผมถามเชิงหยอก เพราะรู้ว่าเธอชอบวาดรูป ชอบดนตรี และเคยบอกว่าโตขึ้นจะเป็นศิลปิน
"ยังไงหนูก็ไม่ได้เป็นหรอก" ลูกสาวผมพึมพำในลำคอ "ทำไมล่ะ? ไหนเล่าให้ป๊าฟังหน่อยว่าเพราะอะไร?"
เธออ้ำอึ้งไม่ตอบ แต่ผมเดาได้ "เพราะแม่คงไม่ให้เป็นศิลปินใช่มั้ย?"
...สาวน้อยยอมรับในที่สุด คุณคงเดาไม่ยากว่าแม่น้องรุ้ง อยากให้เธอทำอาชีพอะไรตอนโต ใช่ครับ...หมอ ทันตแพทย์ เภสัช...แนว ๆ นี้แหละ อาชีพในฝันที่พ่อแม่อยากให้ลูกเป็น เพราะมั่นคง ดูมีหน้าที่การงานที่ดี
คืนนั้น...ทั้งที่ดึกมากแล้ว แต่ผมก็อยากเล่าบางอย่างให้ลูกฟังต่ออีกนิด "โอเค งั้นป๊าจะเล่าอะไรให้ฟัง..."
แล้วผมก็เล่าเรื่องราวตัวเอง ในแบบฉบับย่นย่อให้ลูกสาวฟัง
2.
"หนูรู้มั้ย ตอนป๊าเด็ก ๆ อาม่า แม่ของป๊า อยากให้ป๊าเป็นหมอ แต่ป๊าไม่อยากเจอคนป่วยทุกวัน อาม่าก็เลยให้เรียนวิศวะ ซึ่งป๊าก็ไม่ชอบอีกนั่นแหละ แต่สุดท้ายป๊าก็เรียนตามที่อาม่าอยากให้เรียน ทั้งที่ตอนนั้นป๊าอยากเป็นอะไรรู้มั้ย?" ผมถามลูกสาว เพื่อให้เธอมีส่วนร่วมในการเล่าครั้งนี้
ปรากฏว่าน้องซัมเมอร์ลูกสาวคนเล็ก ที่ผมนึกว่าหลับไปแล้ว ตะโกนตอบเสียงดังท่ามกลางความมืด "ป๊าอยากเป็นแอร์โอสเตส!"
ฮ่า ๆๆ สงสัยติดใจเรื่องนักบินที่เล่าไว้เมื่อกี้สินะ หลังจากหัวเราะจบ ผมก็พูดต่อไป "ใช่ที่ไหนล่ะซัมเมอร์ ป๊าอยากเป็นนักดนตรีต่างหากล่ะ ป๊าชอบฟังเพลง อยากเป็นนักร้องด้วยนะ แต่ก็ขี้อายมาก เลยเปลี่ยนมาเล่นกีตาร์ดีกว่า"
จากนั้นผมก็เล่าแบบรวบรัดว่า "ก็อย่างที่พวกหนูรู้นั่นแหละ ป๊าเคยเล่าแล้วว่าป๊าได้เป็นนักแต่งเพลงในที่สุด นั่นคืออาชีพแรกของป๊าเลยนะ เห็นมั้ย...ถึงป๊าจะเรียนวิศวะตามที่อาม่าอยากให้เรียน แต่สุดท้ายป๊าก็ได้ทำในสิ่งที่ป๊าชอบ ได้ทำสิ่งที่ป๊าต้องการ"
พอเล่าจบ... ผมโยนคำถามทิ้งท้ายไว้ให้ลูกสาวคิด
"แล้วพวกหนูรู้มั้ย ป๊าเล่าเรื่องนี้ทำไม?"
3.
รุ้งเงียบตามสไตล์เด็กพูดน้อย ก่อนจะตอบว่า "หนูไม่รู้"
ผมกำลังจะเฉลยแล้วเชียว แต่แล้วซัมเมอร์ก็ตอบประโยคเด็ด ประโยคที่ผมไม่เคยคิดว่าเด็กน้อยจะคิดได้ขนาดนี้
ซัมเมอร์ตอบว่า "ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเรา"
เฮ้ย เยี่ยมมาก ลูกโผมมมมม "ใช่เลยซัมเมอร์!" ผมรีบเสริม "มันขึ้นอยู่ที่ตัวเราว่าเอาจริงหรือเปล่า อยากได้จริงหรือเปล่า อยากเป็นจริงหรือเปล่า ต่อให้ไม่ได้เรียนในสิ่งนั้นมา เราก็ทำอาชีพนั้นได้ เรียนรู้เพิ่มเติมทีหลังได้"
"ตอนเรียบจบ เราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง เราต้องเลือกเองว่าจะทำอาชีพอะไรต่อจากนี้ ดูอย่างป๊าสิ เคยทำงานตั้งหลายอย่าง แต่ไม่เคยทำอยู่อย่างเดียว ก็คือวิศวะที่เรียนมานั่นแหละ"
"สำคัญที่สุด หนูต้องมีความพยายาม ไม่มีใครเก่งแต่เกิด ทุกคนต้องฝึกฝนทั้งนั้น ถ้าหนูแค่ชอบเป็น แค่อยากเป็น
แต่ไม่ได้ฝึกเพื่อจะเป็น มันก็ยากที่หนูจะได้เป็นอย่างที่อยากเป็น"
"ถ้ารุ้งอยากเป็นศิลปินจริง ๆ ไม่มีใครห้ามหนูได้หรอก" ผมทิ้งท้ายไว้แบบนั้น
4.
ก็ไม่รู้ว่าด้วยวัยแค่นี้ ลูกสาวจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดไปหรือเปล่า เพราะแม้แต่ผู้ใหญ่หลายคน ก็อาจยังไม่เข้าใจในประโยคนี้ที่น้องซัมเมอร์บอก "ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเรา"
หลายคนยังใช้สิ่งนู้นสิ่งนั้นสิ่งนี้ มาเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะบอกว่า ที่ฉันยังต้องทนทำสิ่งไม่ชอบอยู่ตอนนี้ ฉันมีเหตุผลที่ฟังดูดีนะ...ก็ฉันเลือกไม่ได้นี่ จะให้ทำไง?
"เราโตแล้ว ความฝันเป็นเรื่องของเด็ก ๆ" จึงเป็นประโยคปลอบใจของใครหลายคน ...ว่าแล้วก็ทิ้งความฝันเอาไว้กลางทาง ทั้งที่ความจริงแล้ว "ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเรา" และเรามีโอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตได้หลายครั้ง
คืนนั้นผมได้หวังว่าน้องรุ้งจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพยายามสื่อ
..และผมก็หวังด้วยว่า ซัมเมอร์จะเข้าใจเสียทีว่า "ป๊าไม่ได้อยากเป็นแอร์โฮสเตสนะลูก!"
