1.
ทุกความพยายามไม่มีสูญเปล่า สิ่งที่เราฝึกฝนทุ่มเทในวันนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะได้ใช้ในที่สุด อย่างผมเอง ผสมผสานสิ่งที่เคยเรียนรู้ ฝึกฝน จนมาเป็นผมในวันนี้ที่ไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว
ผมเป็นคนคิดเป็นระบบ ...สิ่งนี้ผมได้จากการที่เคยเรียนวิศวะจุฬาฯ ผมชอบเขียนข้อเขียนสั้น ๆ ...สิ่งนี้ผมได้จากการที่เคยเป็นนักแต่งเพลงแกรมมี่ ผมชอบร้อยเรียงเรื่องราวให้เข้าใจง่าย ...สิ่งนี้ผมได้จากการที่เคยเขียนสคริปต์รายการวิทยุมาก่อน บางคนบอกว่าชอบที่หนังสือผมอ่านง่าย มีภาพประกอบสวยงาม ...สิ่งนี้ผมได้จากการที่เคยเป็นบรรณาธิการนิตยสาร หรืออย่างสาเหตุที่ผมพูดบนเวทีได้ ขายของเป็น ทั้งที่ดูแล้วเป็นคนเรียบ ๆ ไม่น่าจะพูดเก่ง ...สิ่งนี้ผมได้มาจากการที่เคยทำธุรกิจเครือข่าย บางคนบอกว่าผมพูดจาเข้าใจง่าย มีมุกตลก ...สิ่งนี้ผมก็ได้มาจากการที่เคยสอนพิเศษเด็กมัธยมอยู่ถึง 10 ปี
ยังไม่นับรวมอีกมากมายประสบการณ์ ที่รวมตัวจนเป็นผมในวันนี้ เทปเพลงที่กองท่วมหัว หนังในโรงที่เมื่อก่อนดูทุกเรื่อง หนังสือวรรณกรรมหนัก ๆ หนังสือซีไรต์ และหนังสือฮาวทู ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกว่า จะบ้าดูหนังฟังเพลงอ่านหนังสือไปทำไม? แล้วงานที่ทำอยู่ จะนำเราไปสู่อะไร? สิ่งที่เราฝึกฝนจะเอาไปใช้ทำอะไรได้?
แต่กลายเป็นว่าผลของวันนั้น ตอบกลับมาที่วันนี้ทั้งหมด
2.
ไม่ได้เล่าเพื่อจะอวดตนเอง เพราะสิ่งที่ผมทำได้ก็ไม่ได้ทำได้ดีที่สุด...ยังต้องฝึกอีกเยอะ เพียงแต่พอมานั่ง "แงะ" ดูว่าแล้วฉันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ก็เลยร้อง...อ๋อ เข้าใจแล้วว่าดอกผลเพิ่งมาออกในวันนี้นี่เอง ปลูกต้นความพยายามตั้งนาน พอถึงเวลา...ดอกไม้ก็บานของมันเอง
ผมเขียนเรื่องนี้เพื่อจะบอกว่า วันนี้ถ้าเรายังนึกไม่ออกว่าจะขยันไปทำไม? ไอ้ที่ทำอยู่มันใช่มั้ย? จะฝึกไปทำไม? จะเรียนรู้ไปทำไม? จะขยันไปทำไม? (วะ)
ขอให้รู้ไว้เถอะครับว่า สิ่งเหล่านี้ได้ใช้แน่ ๆ ...เพียงแต่จะเมื่อไหร่เท่านั้นเอง ขอแค่อย่าขี้เกียจ อย่าทำตัวอยู่กับที่ เก่งเท่าเก่า เอาเท่าเดิม ที่เพิ่มเติมคืออายุ...แบบนี้ไม่ไหวครับ เพราะพอถึงเวลาต้องใช้ดอกผลขึ้นมา จะมาปลูกต้นความพยายามก็ไม่ทันแล้ว
อย่างไรก็ตาม ถ้าโจทย์ชัดก็ยิ่งดี เราจะได้ทุ่มความพยายามให้ตรงจุด ไม่ใส่แรงใส่เวลาไปมั่ว ๆ ยิ่งอธิบายรูปแบบชีวิตที่ต้องการได้ชัดเจนเท่าไหร่ เราก็ยิ่งได้รูปแบบชีวิตที่ต้องการเร็วขึ้นเท่านั้น
เมื่อชีวิตชัด ก็จะไม่สับสน ไม่วกวน ไม่เกิดหวั่นไหวไปตามประสาคนใกล้กัน ใครจะคอยแข่งกันไปไหน ปล่อยตามใจเขา เพราะสิ่งเดียวที่คิดจะแข่งขัน นั่นคือตัวของเรา
ชีวิตที่อธิบายได้ชัด ก็เหมือนการไปเดินที่ IKEA รู้ว่าต้องการเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้ จากนั้นก็ตรงไปที่ชั้นวาง หยิบส่วนประกอบ แล้วกลับมาต่อที่บ้านได้ตรงตามใจ ไม่มีชิ้นส่วนใดเกินมา
ส่วนชีวิตที่อธิบายไม่ชัด ก็เหมือนกับการเดินห้างไปเรื่อย ๆ ไอ้นู่นเขาก็ฮิต ไอ้นี่เขาก็อินเทรนด์ สุดท้ายได้ของกลับมาเต็มไม้เต็มมือ
...เพื่อที่จะพบว่ากองเป็นขยะเต็มบ้าน
3.
ที่สำคัญ ความสามารถ ความมีวินัย และความสม่ำเสมอ ต้องถึงพร้อมด้วย ไม่ใช่มโนไปว่าอยากขี่จรวดไปดวงจันทร์ นี่แหละคือชีวิตที่ต้องการ แค่ได้ทำสิ่งนั้นที่ใจฝัน
...แต่ขอโทษครับ งานที่เจ้านายสั่งยังทำไม่เสร็จ งานที่เสร็จ ก็เสร็จแบบขอไปที เรื่องเล็ก ๆ อย่างการควบคุมตัวเอง...ยังทำไม่ได้เลย ถ้าคิดจะไปดวงจันทร์ หยุดอยู่แค่ปากซอยก่อนดีกว่าไหม?
เขียนโจทย์ชีวิตให้ชัดเจนว่าต้องการอะไร ลงมือทำ ควบคุมตัวเองให้ได้ตลอดทาง ทำตามความเชื่อของเราต่อไป...เงยหน้ามาอีกที ชีวิตที่ต้องการก็มาถึงเรียบร้อยแล้ว
ทุกความพยายามไม่มีสูญเปล่า สิ่งที่เราฝึกฝนทุ่มเทในวันนี้ ไม่ช้าก็เร็ว...จะได้ใช้ในที่สุด
ถ้าเมื่อวานยังไม่ได้ฝึกฝนเก็บเอาไว้ ก็เริ่มฝึกตั้งแต่วันนี้เลยครับ.
